Raunveruleikinn og óraunveruleikinn mætast í verkum Judith Amalíu Jóhannsdóttur og Maju Sisku.

Maja Siska leggur áherslu á sjálfan efniviðinn og handverkið. Hún vill að við skynjum í þaula það sem við nemum með bæði augum og höndum. Sömuleiðis vill hún að finnum hvaðan efniviðurinn kemur og hvernig hann hefur verið unninn. Hér er sjálft vinnuferlið sett á oddinn.

„Í þýsku er til orðið „begreifen“ sem þýðir bæði að snerta og skilja. Ég tengi sterkt við það.“

Judith Amalía er hugfangin af óskastundinni, augnablikinu þegar gáttir opnast úr hversdagsleikanum inn í veröld drauma og ævintýra. Kórónur og töfrastafir eru hefðbundin ævintýratákn. Uppistaða verkanna er annars vegar handspunnin ull sem verður til í óútreiknanlegu flæði og hins vegar blúnduprjón þar sem hver lykkja er hamin samkvæmt fyrirfram ákveðinni forskrift. Með þessu myndast spenna milli tveggja andstæðna, hversdagsleikans og töfranna.